Neet oet te légke

Koeplet 1:
Wi-j keumtj ‘t det eder jaor bliêktj, det vae fieëstendj verdwale.
En völ mieër as meugelik liêktj, oet d’n daag kinne hale
Vae zeen aan dees lachendje minse
vastelaovendj guftj os kieër op kieër, nog mieër dan vae wînse

Refrein
‘t És neet oet te légke, mét weurd neet te zegke
Waat vastelaovendj beteîkentj vör os.
In e bieëldj neet te vânge, wi-j völ vae verlânge
Waat maaktj vastelaovendj toch allemaol los
Want det geveul det vae Limburgers kinne, 
És neet te beschriêve, det veuldje van binne....
‘t És neet oet te légke, mét weurd neet te zégke,
waat vastelaovendj beteîkentj vör os.

Koeplet 2:
Wi-j kân ‘t det vae eîn vör eîn, de zjuuste snaor rake
En op ‘t toppûnt van gekdje mét eîn, ‘t nog boonter make.  
Dees leefdje um same te viere,
di-j greutj en di-j bleutj in oos hert, det véltj neet te lieëre!

Brök
Woeë vae mét zeen groeët gebrachtj, kriegse neet oetgelagdj, 
Mer minse det és um ‘t aeve, 
Vastelaovend blieftj voeërtbestaon, zal noeëts verlore gaon, 
Zoeëlang vae det Limburgs geveul  mer door bliêve gaeve!

Tössestök
‘t És neet oet te légke, mét weurd neet te zégke
Waat vastelaovendj beteîkentj vör os